Mijn persoonlijk verhaal
Op de middelbare school moest ik een keer een presentatie geven voor de klas. Dat is mijn eerste herinnering van een situatie waarin ik moeite had met spreken in het openbaar.
Ik probeerde mijn verhaal te doen, maar ik kreeg continu de slappe lach. Mijn klasgenoten wisten maar al te snel dat dit mijn valkuil was. Dus zij maakten er hun persoonlijke missie van om mij iedere keer opnieuw aan het lachen te maken. En dat lukte. Niet omdat ik ze nou per se zo grappig vond. Integendeel. Maar mijn coping mechanisme als ik zenuwachtig was, was lachen. En dat werd in de hierboven geschetste situatie enorm uitvergroot. Tot groot genoegen van de betrokken klasgenoten, uiteraard.
Enkele jaren later ging ik psychologie studeren aan de universiteit van Maastricht. Daar kwam ik terecht in zogenoemde onderwijsgroepen. Je kreeg dan les in kleine groepen van een stuk of 10 studenten.
Ik herinner me nog dat de leider van de onderwijsgroep tijdens de eerste bijeenkomst opperde dat iedereen zich om de beurt kort mocht voorstellen. Te beginnen met een jongeman tegenover mij. Ik schoot in de paniekstand. Wat ging ik zeggen als ik zo aan de beurt was? Nee, nog erger. Hoe ging ik überhaupt ook maar een zinnig woord uitbrengen?
Het zweet brak me uit, ik werd steeds roder naarmate mijn beurt dichterbij kwam, en ik kreeg geen lucht meer.
Toen ik uiteindelijk aan de beurt was, wist ik kort iets uit te brengen, maar mijn gezicht was knalrood, mijn stem gebroken, mijn hele lijf trilde en ik had tranen in mijn ogen staan. En bovendien had ik van geen enkele van de andere studenten iets van hun verhaal meegekregen. Ik was alleen maar bezig met de angst vooraf en het gevoel van afgang achteraf.
Toen na anderhalf jaar studeren bovendien duidelijk werd dat ik heel binnenkort een presentatie moest gaan geven voor een collegezaal, was dat voor mij de druppel. Ik gooide de handdoek in de ring en stopte met mijn studie.
Natuurlijk speelde er nog meer dan alleen dat. Mijn perfectionisme en faalangst in het algemeen maakten het volgen van deze pittige studie op dat moment in mijn leven praktisch onmogelijk. Maar het vooruitzicht om te moeten spreken in het openbaar speelde zeker een belangrijke rol in mijn uiteindelijke beslissing.
Enkele jaren later was ik leadzangeres in een band en stond ik regelmatig op een podium in de spotlight te zingen. Nog wat jaren later gaf ik hier en daar gastlessen, en ging ik ook regelmatig naar netwerk evenementen waar ik op volstrekt vreemden afstapte en praatjes aanknoopte. Inmiddels leid ik groepen, geef ik trainingen en workshops en organiseer ik netwerkbijeenkomsten.
Kan ik jou dus helpen van je angst om in het openbaar te spreken af te komen? Ik weet wel zeker van yes!
